Θέλεις; Ως τι και γιατί με θέλεις;

Θέλεις να γίνεις καλά; «Θέλεις»; 

Σ’ έναν επί 38 χρόνια παράλυτο. Ερώτηση περιττή, ανούσια, ίσως και προσβλητική. Εκτός κι αν ήθελε κάτι άλλο να πει με αυτήν…

Και η απάντηση; Ακόμη πιο περίεργη. Ούτε «μα φυσικά, ναι», ούτε «δε με βλέπεις, γιατί ρωτάς;», ούτε και «μήπως και με κοροϊδεύεις;»
Προσπάθεια εξήγησης αντί για απάντηση: «Δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει να πέσω πρώτος στο θεραπευτικό νερό. Και μόνο ο πρώτος κερδίζει, οι άλλοι δεν παίρνουν τίποτε».
«Μα εγώ δεν σε ρώτησα αυτό»
Αλήθεια, αφού γεννιέμαι και πεθαίνω, μπορώ να θέλω;
Αφού γεννιέμαι και πεθαίνω, υπάρχει αληθινά το «θέλω».
Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω και θα πεθάνω, ακόμη και αν δεν το θέλω. Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο, θα μεσολαβήσουν πολλά που θα γίνουν χωρίς να το θέλω.
Πολλές φορές δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω, ούτε αν πρόκειται για τα δικά μου ή άλλων τα «θέλω».
Και πόσο με κατακερματίζουν όλα αυτά τα ευμετάβολα και διαρκώς ανικανοποίητα «θέλω», που εξαντλούνται σ’ ένα, υπό τη διαλυτική αίρεση του θανάτου, «δικαίωμα» επιλογής μεταξύ φαινομενικά περισσοτέρων αντικειμένων του «θέλω»…

Αν υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο(πριν, αφήστε το μετά) και είναι τέτοια που να μην με αγχώνουν πια και να μην με σκλαβώνουν τα μπερδεμένα και υπό αιρέσεις «θέλω», ναι, θα ήθελα πολύ να τη ζήσω!
Αυτό υποψιάζομαι πως ήταν και το νόημα εκείνης της ερώτησης του Χριστού στον Παραλυτικό: «Θέλεις; Άσε τις εξηγήσεις ,τις δικαιολογίες, τους άλλους και το τι κάνουν ή δεν κάνουν. Θέλεις τη ζωή χωρίς αιρέσεις ως προς τα θέλω ; Και κυρίως: Εμένα ως τι και γιατί με θέλεις; Για τη ζωή, μόνιμα και ολοκληρωτικά, ή μόνο για την τωρινή γιατρειά;»
Τρίτη Κυριακή από το Πάσχα. Κυριακή του Παραλύτου. Ή αλλιώς, Κυριακή της ευθείας προσωπικής ερώτησης επί του «ευαίσθητου προσωπικού δεδομένου»:
«Τί θέλεις;» Ή μάλλον: «Εμένα, ως τί και γιατί με θέλεις;»

Πέτρος Θωμαϊδης

από το facebook