Εκκλησία η μάννα μας.

Σίγουρα η Εκκλησία, μας προσφέρει παρηγοριά στην θλίψη μας, στον πόνο μας, στην δυστυχία μας.

Σίγουρα μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να λάβει δύναμη, κουράγιο και ελπίδα για να συνεχίσει τον δύσκολο αγώνα της καθημερινότητάς του.

Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι μόνο τα παραπάνω που αναφέραμε, αλλά κυρίως είναι να μας δείξει και να μας οδηγήσει, με την δική μας ελεύθερη υπακοή, στην αλήθεια που οδηγεί στην εν Χριστώ σωτηρία μας.

Μπορεί μέσα στην Εκκλησία να βρούμε λύση στα προβλήματα μας, διέξοδο στα αδιέξοδα μας, αλλά όλα αυτά δεν είναι σημαντικά εάν συγχρόνως δεν εμβαθύνουμε σε αυτό που πραγματικά μας προσφέρει η Εκκλησία του Χριστού που είναι όχι απλά μία επίγεια ευημερία ή μία συναισθηματική-ψυχολογική στήριξη, αλλά κυρίως μία πνευματική ανύψωση που θα μας ξεκολλήσει από την φθορά και την ματαιότητα του κόσμου τούτου.

Η Εκκλησία θα πρέπει να καταλάβουμε δεν είναι «στον κόσμο της», αλλά ζει, κινείται και εργάζεται μέσα στον κόσμο αλλά χωρίς το πνεύμα του κόσμου.

Η Εκκλησία ενώ βρίσκεται μέσα στον κόσμο, σκοπός Της δεν είναι απλά να κάνει τον κόσμο καλύτερο, με μία ηθική προσέγγιση των πραγμάτων, αλλά θέλει να μεταμόρφωση τη γη σε ουρανό, το σκοτάδι σε φως και τον άνθρωπο σε κατα χάριν θεάνθρωπο.

Καλό είναι λοιπόν το ότι οι άνθρωποι έρχονται στην Εκκλησία για να βρουν τη χαμένη ευτυχία που τους έταξε ο κόσμος. Είναι καλό που οι άνθρωποι έρχονται στην Εκκλησία για να αποκτήσουν εσωτερική ειρήνη μιας και το κοσμικό φρόνιμα το μόνο που καταφέρνει είναι να προσφέρει στον άνθρωπο μία πλάτη και πρόσκαιρη ικανοποίηση τω παθών του.

Μακάριοι όμως είναι οι άνθρωποι αυτοί που έρχονται στην Εκκλησία ψάχνοντας όχι απλά να βελτιώσουν την κοινωνική-ψυχολογική τους κατάσταση ή να βρούνε λύση στις μπεδεμένες ζωές τους, αλλά έρχονται να βρουν και να συναντήσουν τον Χριστό.

Είναι μακάριοι είναι αυτοί οι άνθρωποι διότι για να το κατορθώσεις αυτό χρειάζεται να αρνηθείς το εγώ σου και να σηκώσεις το σταυρό σου.

Είναι μακάριοι, διότι η πλειονότητα των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που πιστεύουν στον Χριστό, δεν θέλουν να αρνηθούν το εγώ τους, δεν θέλουν να ταπεινωθούν, δεν θέλουν να σηκώσουν τον σταυρό τους, δεν θέλουν να συγχωρήσουν, δεν θέλουν να αγαπήσουν...κοντολογίς, δεν θέλουν να τους στοιχίσει τίποτα η σχέση τους με τον Χριστό.

Μα χωρίς θυσίες, χωρίς έξοδο από το εγώ μας, καμία σχέση δεν μπορεί να αναπτυχθεί με κανέναν. Κι αν αυτό ισχύει στις ανθρώπινες σχέσεις, ένα περισσότερο ισχύει και με την σχέση μας με τον Θεό.

Η Εκκλησία λοιπόν, μας εφοδιάζει με όλα εκείνα τα μέσα ώστε να κατορθώσουμε να ανακαινιστούμε υπαρξιακά (ώστε να κατανοήσουμε το βάθος και τον σκοπό της ζωής μας, ώστε να να εκτιμήσουμε σωστά τα μεγάλα από τα μικρά και να ξεχωρίσουμε τα ασήμαντα από τα σημαντικά) και μας διδάσκει το «πως» θα αναπτύξουμε μια βαθιά και σταθερή σχέση με τον Θεό.

 π. Παύλος Παπαδόπουλος